«خیلی ساله که دیگه هیچی یادم نمی مونه. برای اینکه اسم محبوبترین نویسنده ی زندگیم یادم بیاد باید فکر کنم و اکثر اوقات مجبور می شم از آیدین بپرسم که اسم نویسنده ی محبوبم چیه.هیچ فیلمی، هیچ کتابی، هیچ هنرپیشه ای. نه اسم آدم ها یادم می مونه نه قیافه هاشون. نه جزییات اتفاق ها و در خیلی از موارد نه حتی خود اتفاق ها. انگار یه شب تو خواب، قرار من و حافظه ام این شده که هرکدوم بریم سی خودمون واینجوری لااقل من ساده تر زندگی کنم. و با وجود این من اون آویز سنگی بالرین پشت سرمون رو به خوبی به خاطر دارم. من حس لمس بلوز گلدار قهوه ای ژورژت فاریا رو که مامانم دوخته بود یادم میاد. من بلوز ارسطو با راه های سبزش و اون دندون شیری پرستو که چطور افتاد رو یادمه. من ماشین آتش نشانی اسباب بازی ارسطو و کلاه آتش نشانی اش رو یادمه و انقدر خوب همه ی اینها یادم میاد که خبر پلاسکو رو که شنیدم اول از همه یاد ارسطو افتادم و عشقش به آتش نشان شدن. ارسطو وقتی این عکس رو می گرفتیم آتش نشان خونه ی ما بود و اونجور از ته دل می خندید. قلبم درد می گیره وقتی می دونم پسرای بعضی خانواده ها در بزرگی هم همچنان عاشق آتش نشان شدن بودن و آتش نشان موندن و دیگه هرگز در خانواده شون کسی از ته دل نخواهد خندید»